นิทานอีสป......เรื่องลูกแพะกับหมาป่า

            ลูกแพะตัวหนึ่งเดินไปเที่ยวหากินแต่ลำพัง  ไปพบหมาป่าเข้าที่กลางทาง หมาป่าจึงออกไล่กวดจะจับกินเสีย  เมื่อลูกแพะเห็นจวนตัว จะวิ่งหนีไปไหนก็ไม่พ้น และจะหาที่พึ่งที่ไหนก็ไม่ได้อีกแล้ว  จึงแกล้งทำเป็นใจดี แข็งใจร้องไปแก่หมาป่าว่า  "นี่แน่ะท่าน  ไหน ๆ ข้าพเจ้าก็หนีไม่พ้น จำจะต้องเป็นเหยื่อของท่านอยู่แล้ว  ข้าพเจ้าจะขอฟังเสียงปี่ให้เพราะจับใจสักหน่อยเถิด"  หมาป่าได้ฟังดังนั้นก็ตามใจ  ฉวยปี่ได้แล้วลุกขึ้นนั่งยอง ๆ เป่าให้ฟังอยู่ข้างก้อนหิน  ส่วนลูกแพะก็ลุกขึ้นเต้นสองขาให้เข้ากับเสียงปี่  ทันใดนั้นหมาไล่เนื้อตัวหนึ่งที่อยู่ใกล้ ๆ ได้ยินเสียง วิ่งมาดู พบหมาป่าเข้าก็ไล่กวดไป  ขณะเมื่อหมาป่าจะวิ่งหนี หมาป่าร้องไปแก่ลูกแพะว่า  "สมควรแล้วที่เราจะต้องวิ่งหนี  เพราะเราก็เป็นแต่เพียงหมาป่าผู้ทำหน้าที่ ที่จะเห่าหอน และจับสัตว์กินเท่านั้น  แล้วยังจะเผยอหน้ามาเป่าปีกับเขาด้วย"

          นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า  การหมกมุ่นเอาเป็นธุระในสิ่งซึ่งไม่ใช่หน้าที่ของตนจะต้องกระทำ  ย่อมเป็นเหตุให้เสียประโยชน์แก่ตนได้

           คำว่า  "จวนตัว"  หมายความว่าอย่างไร
           นักเรียนคิดว่าการกระทำของลูกแพะ มีจุดประสงค์อย่างไร
           จงบอกลักษณะอุปนิสัย โดยทั่วไปของหมาป่าเท่าที่นักเรียนทราบ